ساعتی دیگر اذان است!

اعتراف میکنم که دلتنگی برای نماز شیرین ترین دلتنگی دنیاست

وقتی به عمق نماز می اندیشم

و در تک تک اجزایش نام زیبای تو را میبرم

وقتی خاشعانه حمدت میکنم

و خاضعانه دستانم را به سویت بلند میکنم

وقتی متواضعانه در برابرت سر بر خاک می نهم

 و با تو سخن میگویم

با یاد آن حدیث قدسی که میگوید:

بنده ی من تو به هنگامی که به نماز می ایستی من آنچنان گوش فرا میدهم

که انگار همین یک بنده را دارم و تو چنان غافلی که گویا صد ها خدا داری!!!

 به این می اندیشم که عاشقانه در حال گوش دادن به حرف هایم هستی،،...

و از عظمت و بزرگی تو اشک در چشمانم حلقه میزند و سر به زیر می اندازم.

به  نگاه و توجه تو که مینگرم دوست ندارم حرف هایم را تمام کنم

دلم میخواهد قنوتم را ساعت ها طولانی کنم و ساعت ها در سجده بمانم

و آنقدر با تو حرف بزنم و سخن بگویم که در همان حال جان دهم.

آخر تو با آن همه عظمت خود به من بنده مینگری و عاشقانه دوستم داری...

من،بنده ای که هیچ چیز از خود ندارم و هر چه دارم مال توست

تو با آن همه عظمتت مرا بخاطر خودم میخواهی...

خود خودم،خود خود ناچیزم

در برابر این همه لطف و بزرگواری ات چه شکر و حمدی بالاتر از نماز میتوان یافت؟؟!

یقین دارم که هیچ چیز

پی نوشت:خدایا دغدغه ام را نماز اول وقتم قرار ده برای تقرب به سویت(آمین)

بی ربط نوشت:نمیدونم چرا حس نوشتن نمیاد.اینم که نوشتم به دلم ننشست

دلم برای نوشتن تنگ شده /حتما زیاد سر مخاطب های گرامی رو درد آوردم آهشون گرفت(حلال بفرمایید)یا حق

نویسنده:فاطمه سادات یوسفی